GIJSJE – parentificatie op de camping
“En dan moet ik dit nog doen en jij doet helemaal niks”…
Zijn stem knalt door de stilte van de camping in avondlicht.
Sensatiebelust spits ik mijn oren. “Gijsje, kom dan!”. Er scharrelt een hondje achter onze stacaravan. Oh, hij praat tegen een hondje? Ik begin me al genoeglijk te ergeren aan zijn onnodig harde stem. Niet oordelen! Het kan best een hardhorend hondje zijn.
Ik frons verward; Een hondje hoeft toch niet te helpen?
Hij buldert verder, ik luister verwachtingsvol naar wat komt. Op huilerige toon:
“Ik voel me nu gewoon alleen weet je dat?”
…
Ik probeer in de stilte die valt een verhaal te bedenken. Een smeuïg verhaal. Straks komt vast zijn vrouw, die zich éven had teruggetrokken, tevoorschijn uit hun caravan en ontspint zich een echte drama-campingruzie. Ondertussen is het hondje gevangen. “En dan blijf je nu hier! En luisteren hè?”. Het hondje zegt niks terug.
Buurman mokt luidkeels verder:
“Ik voel me zelfs in de steek gelaten weet je dat? Ik doe alles en jij bent lekker van Vrijheid-Blijheid!”.
Het is even stil. Ik poog het scenario verder uit te werken:
De man heeft meelijwekkend veel, zeikerig klinkend, medelijden met zichzelf. Maar wie weet komt straks een met vers afgelakte nageltjes een campingdiva tevoorschijn die hem dagelijks als voetveeg behandelt. Komt hij eindelijk voor zichzelf op. Good for him!
Na zijn zure “Vrijheid Blijheid” klinkt echter pure, jonge onschuld: “Maar pap! Ik heb net vriendjes gemaakt!”…
Het is keihard stil in mij. Dit is niet waar.
Maar ik kijk om en zie dat het wel waar is. Een jochie, zo’n 9 jaar. Tegenover een veertiger. Pap zet door: “Ja, als jij er lekker met die vriendjes vandoor gaat, kan ik geen kant op! Jij bent dan niet te bereiken! Dan zit ik alles alleen te doen met Gijsje! En jij maar lekker je gang gaan!”
Een klont in mijn buik van narigheid. Het jochie heeft op de camping vriendjes opgeduikeld en is gaan spelen. Heeft papa verantwoordelijk gelaten voor Gijsje. Het hondje is eigenwijs en de zoon begrijpt ook niet wat de bedoeling is.
Wat een zwaar lot…
Ik loop maar even een rondje. Daarna is er iets gezakt. Hierom wil ik familieopstellingen begeleiden. Omdat vaders ook zonen zijn. En soms veel alleen hebben moeten doen. Omdat sommige zonen weinig onbekommerd hebben mogen spelen. Ik wens dat ouders en kinderen op een dag zien dat ze alleen hun eigen lot hoeven dragen en op hun eigen plek kunnen staan.